恰同学少年

这种开创先河体现在两点上：

第一次将革命历史题材以青春偶像剧的形式进行展现，而且取得了成功，这种方式影响到后来的《我们的法兰西岁月》，最近的《觉醒年代》等一些列影视剧的制作。

其次，没有完全拘泥于真实的历史，而是采用类似《三国演义》七分史实、三分虚构的方法，在大部分主要人物、背景和故事情节有历史依据的基础上，虚构了少部分人物，同时在人物关系和情节的细节做了相当程度的细化和扩充。

可以说，正是因为这两点，《恰同学少年》提升了对于当代年轻人的吸引力。

从影视创作来说，这两点都是一种进步，正是因为有了两点，历史人物才从历史属性的形象，发展为兼有历史属性和文学属性的形象，就像《三国演义》中的关羽、诸葛亮那些人一样。

དམར་དམག་དང་འབྲེལ་བའི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་འདོད་མི་འདུག རྒྱུ་མཚན་ང་རང་དམར་དམག་གི་དུས་རབས་དང་མ་འཁེལ་བས་ཡིན་ནམ། ཡང་ན། དམར་དམག་དང་མཉམ་དུ་བརྒྱུད་མྱོང་བའི་ཨ་མྱེས་དང་ཨ་ཕས་ཆུང་དུས་ནས་དམར་དམག་གི་གློག་བརྙན་ཕུད་དྲགས་པས་དེས་སུན་སྣང་བཟོས་པ་གང་ཡིན་མི་ཤེས་མོད། གང་ལྟར་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་ཇི་ལྟར་བླངས་པའིཐད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་སྙིང་མི་འདུག

འོན་ཏེ། གནས་སྐབས་འདི་ལྟར་བསྒྱུར་ཞོག ༼སློབ་གྲོགས་ཆ༽ ཞེས་པའི་མུ་འབྲེལ་གློག་བརྙན་འདི་ལྟ་སྙིང་འདོད་བྱུང་། བལྟས་ནས་ཀྱང་ཡིད་ཀྱི་མཚོ་མོ་དྲག་ཏུ་སྐྱོམ་ཞིང་། བལྟས་ཚར་ནའང་རང་དགར་འཇོག་མ་འདོད་པར་བརྙན་དཔྱད་ཅིག་འབྲི་སྙིང་སྐྱེས།

གློག་བརྙན་ནང་གི་མི་སྣ་དག་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཆེ་ནའང་། གློག་བརྙན་རང་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཅི་ཡང་མེད་ཅེས་བཤད་ཀྱང་ཆོག་སྟེ། གློག་བརྙན་འདི་ནི་དགེ་རྒན་ཚོས་ཇི་ལྟར་སློབ་གསོ་བྱེད་པ་དང་སློབ་མ་ཚོས་ཇི་ལྟར་དཔེ་ཀློག་བྱེད་པའི་བརྗོད་གཞི་འདི་དང་དམ་པོར་འབྲེལ་འདུག

༡-དགེ་རྒན་དང་སློབ་གསོ།

ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ཡིན་ན་དགེ་རྒན་ཞིག་གི་མཚན་ཉིད་ཚང་ངམ། ཐོག་མར་ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་པ་ཞིག་ངེས་པར་ཡིན་དགོས་པ་དང་། སློབ་མ་ཚོར་བསྟུན་མཁས་པ། འགྲོགས་བདེ་གཤིབ་བདེ་ཡིན་པ། ལྷག་པར་དུ་བསམ་བློའི་མཐོ་ཚད་ཞིག་ནས་འགྲེང་སྟེ་སློབ་མའི་རྒྱུད་འདུལ་མཁས་པ་ཞིག་ཅིས་ཀྱང་ཡིན་དགོས་པ་སྟེ།

སློབ་གཙོ་དཔེ་བཞག་པའི་སློབ་མའི་ཁ་མིག་ཡར་ལྟ་ཕྱོགས་ལ་རྒྱབ་སྐྱོར་མཐའ་གཅིག་ཏུ་བྱེད་པ་དང་། ཡང་ནག་ཉེས་གང་ཞིག་ནམ་ཡང་འགེབས་སྲུང་མི་བྱེད་པར་ཐག་གཅོད་པའི་བློ་དང་། ལྷག་ཏུ་སློབ་མའི་སྐྱིད་སྡུག་དང་བསྟུན་ནས་འགྲིག་ཁྲིམས་ཀྱི་ཡང་ལྕི་ལ་བརྟག་པ། དེ་ལས་ཀྱང་ཆེས་ཡིད་འགུག་པ་ནི། སློབ་གསོ་ཁོ་ན་གཙིགས་སུ་བཀུར་ནས་ཕུལ་བྱུང་གི་དགེ་རྒན་གདན་དྲངས་ཏེ་དགེ་རྒན་གྱི་བྱང་ཚད་མཐོར་འདེགས་པ་དང་། སློབ་གྲྭའི་འགྲོ་གྲོན་དང་སློབ་མའི་འཚོ་བའི་གྲོན་དངུལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཁུར་དུ་བླངས་ཏེ་དགེ་སློབ་གཉིས་ལ་སློབ་གསོ་མ་གཏོགས་ཁུར་གཞན་མེད་པའི་མཐུན་རྐྱེན་དཔེ་ལེགས་བསྒྲུབས་ཤིང་། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་གོ་བརྡ་སྤྲོད་པ་ནི། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་གང་ཡིན་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་བྱེད་དོན་ནི་མ་རིག་པའི་མུན་པ་ལས་སངས་ཆེད་ཡིན་པ་དང་། དེ་ལས་སངས་ནས་དམངས་ཀྱི་གོ་རྟོགས་སད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་ཧུར་བརྩོན་་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་གིས་ལས་དབང་བསྒྱུར་དགོས་ཤིང་། འཁྲུག་སྐབས་དྲག་པོའི་དམག་ལ་བརྟེན་ནས་གནམ་འོག་བདེ་ལ་འགོད་དགོས་པ་དང་། ཞི་བའི་དུས་རིག་གནས་ལ་བརྟེན་ནས་ནང་སེམས་ཀྱི་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ཚུལ་གྱི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་གསོས་མི་རེ་རེ་བཅོས་ཤིང་། མི་རེ་རེ་བཅོས་ན་སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་འགྲོ་བ། སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་སོང་ན་རྒྱལ་ཁབ་དར་བ། དེ་བས་རྒྱལ་ཁབ་ཅིག་དར་དགོས་ན་སློབ་གསོ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་དགོས་ཤིང་། སློབ་གསོ་སྐྱོང་དགོས་ན་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱི་བློ་རིག་བསལ་དགོས། ན་གཞོན་དར་ན་་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་དར། ན་གཞོན་ལ་རང་དབང་བྱུང་ན་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་ལ་རང་དབང་ཐོབ། དེ་བས་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱིས་སྦྱངས་པ་གོ་ཆོད་བྱེད་དགོས་ཤིང་། ལུས་ལ་བརྟེན་ནས་རྒྱལ་དོན་ལ་འབད། སེམས་ལ་བརྟེན་ནས་དམངས་སེམས་གསོ། གང་ལྟར། སློབ་གྲྭ་ནམ་ཡང་སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁ་བྲལ་ཡ་འཐོར་རུ་འགྲོ་རུ་མ་བཅུག་པར། རང་དོན་ཁྱིམ་དོན་སྡེ་དོན་རྒྱལ་དོན་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་འབབ་དུ་འཇུག་མཁས་ཤིང་། སློབ་གྲྭའི་བདེ་སྡུག་ཆེད་རང་སྲོག་འབུལ་བ་ནི་དངོས་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་ཞིག་རེད་ཨང་།

མ་ཟད། ད་དུང་དགེ་རྒན་དམ་པ་ཡང་ཁྲང་ཅི་ཁོང་སྟེ། ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་ཅིང་ཞུམ་མེད་ཀྱི་སྙིང་སྟོབས་ལྡན་པ། སྦྱིན་གཏོང་གི་ཕྱག་ཟུང་རིང་དུ་རྐྱོང་མཁས་པ། སྣོད་རུང་གི་སློབ་མ་འཚོལ་ཤེས་པ་དང་། དེའི་ཆེད་དུ་རང་གི་ནུས་ཤུགས་ཡོད་ཚད་ཕུད་ཐུབ་པའི་བློས་གཏོང་ཅན་ཁོང་ལྟ་བུ་ནི་ང་ཚོའི་ནམ་ཡང་མིག་དཔེ་ཉག་གཅིག་སྟེ། སློབ་ཁྲིད་གཅིག་བྱེད་པ་ལའང་སློབ་ཁྲིད་བཅུ་ཡི་གྲ་སྒྲིག་ཕུན་ཚོགས་དགོས་ཤིང་། གར་སྟེགས་སྟེང་གི་ལོ་གཅིག་ནི་གར་སྟེགས་འོག་གི་ལོ་བཅུ་ཡིན་དགོས་པའི་གཟབ་ནན་དང་བློ་རྒྱ་མངའ། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་སློབ་ཁྲིད་བྱེད་སྐབས་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་པ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་ཅིང་། བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ན་ཕུགས་བསམ་ལྡན་དགོས་པའི་སྐོར་ནས་གོ་སྐོན་བློ་འགུག་གི་སླིབ་གསོ་གཏོང་ཞིང་། སློབ་མ་རེ་རེར་ཕུགས་བསམ་སྐོར་ནས་དྲི་བ་འདྲི་ཞིང་། རང་གི་ཕུགས་བསམ་གླེང་སྐབས། དཔོན་སར་མི་སྙེག རྒྱུ་ནོར་མི་འཚོལ། དབུལ་ཕྱུག་དང་ཚ་གྲང་གང་ཡིན་རུང་། རང་ཤག་སྦྱིལ་བུའི་ལྡིང་ཁང་ནང་ནས་བདེ་ལ་འདུག་ཞོར། སློབ་ཁྲིད་སློབ་གསོ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐའ་མར་སློབ་མ་ཚོས་རང་རང་ས་ནས་རང་རང་གི་ཐད་ཀ་ནས་གནམ་འདེགས་ཀྱི་ཀ་བ་རེ་ཉན་པ་དེ་གཅིག་པུས་ཡིད་ཚིམ་པའི་བློ་རྒྱ་དེ་ནི། ང་ཚོའི་དགེ་རྒན་ཚོའི་དམིགས་བྱ་ཉག་གཅིག་པུ་མིན་ནམ། ད་དུང་སློབ་མ་སྣོད་རུང་ལ་ཤེས་བྱ་གཅིག་པུས་མི་ཆོག་པར་ནུས་པ་སྦྱོང་བརྡར་གཉིས་མཉམ་འགྲོ་མཉམ་གཤིབ་ཡིན་དགོས་པའི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་མའི་གོ་རྟོགས་དང་བློ་རྒྱ་བསྐྱེད་ཆེད་དུས་ཚོད་གང་ཡོད་དེའི་ཆེད་དུ་ཕུལ་ཞིང་། སློབ་མ་སྣོད་ལྡན་ཁ་ཤས་བསྐྱེད་བསྲིང་བྱེད་པའི་ཤེས་རྒྱ་དང་བློ་རྒྱ། ཕུགས་རྒྱང་སོགས་ནི་དངོས་གནས་ཕྱག་འཚལ་དགུ་ཕྲུགས་བྱེད་པའི་གནས་ཡིན།

ད་དུང་བྱ་བའི་གལ་ཆེན་གྱི་ཕྱོགས་ནས་ནམ་ཡང་སློབ་མ་རིས་རུ་མི་འདོར་བར། སློབ་མ་ལ་བློ་གཏད་ལིངས་སྐྱུར་བྱེད་ཅིང་། མཐའ་གཅིག་ཏུ་སློབ་མའི་ཕྱོགས་སུ་ལངས་ནས་སློབ་མ་སྒོར་ཕུད་དགོས་ན་དགེ་རྒན་ང་ཡང་སྒོར་ཕུད་རོགས་ཟེར་ཞིང་། སློབ་མའི་འཇོན་ནུས་ལ་མཐོང་ཆེན་ལས་སློབ་མའི་རྩལ་ནཡས་འབུར་འཇོམས་མི་བྱེད་ཅིང་། སྒྲིག་ཁྲིམས་ཁོ་ནས་སློབ་མ་གཅུན་ཐབས་མི་བྱེད་པར་དགེ་རྒན་ཚོས་རང་འགུལ་ངང་འགྲིག་ཐབས་ཡོང་བར་བྱེད་པ། རང་ཚོས་ཀྱི་རྩ་འཛུགས་ཚོ་ཆུང་མང་པོ་འཛུགས་པར་སྐུལ་མ་དང་རྒྱབ་སྐྱོར། སློབ་གསོ་གཏོང་མཁས་པ་དང་། སློབ་མའི་ནོར་འཁྲུལ་གང་ཡིན་རུང་བྱུང་རྒྱལ་དུ་ཐག་གཅོད་མི་བྱེད་པ་དང་། སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་སྣ་གཅིག་མ་ཡིན་པར་ནམ་ཡང་ཐབས་མཁས་ཇུས་ལེགས་ཀྱིས་སློབ་མ་སྐྱོང་བ། སློབ་མ་ཞིག་འཕྱུག་སོང་བ་ཡིན་ནའང་ཁྱོདརང་ནོར་སོང་ཞེས་མཐའ་གཅིག་ཏུ་གཤེ་གཤེ་གཏོང་བ་མ་ཡིན་པར། སློབ་གསོ་བཏང་བ་ལ་བརྟེན་ནས་སློབ་མར་རང་ཤུགས་ཀྱིས་ང་ནོར་སོང་ཞེས་ཁས་ལེན་དུ་འཇུག་མཁས་པའི་སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་ཐབས་མཆོག་དེ་འདྲ་བ། མདོར་ན། དགེ་རྒན་ནི་སློབ་ཁྲིད་སྐབས་ཀྱི་དགེ་རྒན་གཅིག་པུ་མ་ཡིན་པར། འཚོ་བ་དང་དཔེ་ཀློག ཁྱིམ་ཚང་། མི་སྒེར་གྱི་དཀའ་ངལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཀྱི་ཐོག་ནས་སྣེ་སྟོན་དང་ཁྲིད་སྟོན་བྱེད་མཁས་པའི་དགེ་རྒན་མཚན་ཉིད་དང་ལྡན་པ་ཏག་ཏག་རེད་ཨང་། འདི་འདྲ་བ་ནི་ད་གཟོད། ང་ཚོའི་མིག་སྟོན་དང་དཔེ་ལེགས། བཀུར་བྱ་དང་སློབ་སྦྱོང་གི་གནས་སུ་འོས་ལ། མིག་སྔའི་དགེ་རྒན་ཚོར་ཞིབ་བསྡུར་ཞིག་བྱས་ཚེ། ད་གཟོད། བར་ཁྱད་དང་བར་ཐག ངེད་ཚོའི་ནོར་འཁྲུལ་དང་མ་འཁྱོང་ས་། ཐ་ན་ནག་ཉེས་སོགས་ཀྱང་ཞར་དང་ཞོར་ལ་ངེས་ཤེས་ཟབ་མོ་འདྲོངས་སུ་འཇུག

༢- སློབ་མ་དང་སློབ་སྦྱོང་།

ཡང་ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ན་སློབ་མ་མཚན་ཉིད་དང་ཚང་བ་ཞིག་ཡིན་ནམ། སྔགས་ཕྱོགས་ནས་སློབ་མ་ཞིག་ལ་ཚང་དགོས་པ་མང་པོ་ཡོད་མོད་ཀྱང་། སྤྱིར་བཏང་དུ་བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་བླ་མས་གུས་པ་ཞིག་ཡིན་ན་དེས་མ་ཆོག་པ་མེད་པར་འདོད་དེ། ཀླ་ཀློའི་རྒྱུད་ཅིག་གམ་བློ་མི་གསལ་བ་ཅིག་མ་ཡིན་པར་ཤེས་པ་དང་བློ་མ་གཞི་ནས་གསལ་བོ་ཡིན་དགོས་ཁར། དེའི་ཐོག་ལ་ནམ་ཡང་རྒྱུད་ན་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་དེ་མེད་དུ་མི་རུང་ཞིང་། ཅི་ཞིག་སྐོམ་པས་ཆུ་འདོད་པ་དང་ལྟོགས་པས་ཟས་འདོད་པ་ལྟ་བུའི་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་ཡོད་ན། ད་གཟོད་བརྒྱ་ལ་བློ་གསལ་བོ་དེ་འདྲ་མ་ཡིན་པར་རིག་རྡིབ་ཅིག་ཡིན་ནའང་ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་སྐྱོང་དུ་རུང་བ་དང་། ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་བླ་མར་གུས་བཀུར་བྱེད་ངེས་པས། བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་ཅིག་ངེས་པར་མ་ཡིན་ཐབས་མེད་ཡིན།

ཁོང་ཅག་ལ་མཚོན་ན། མི་ཚང་ཕལ་བ་ཏག་ཏག་ནས་སྐྱེས་པའི་འབྱོར་པ་དམན་པའི་སློབ་མ་དག་ཡིན་ནའང་། ནམ་ཡང་ཤེས་བྱ་རིག་གནས་སྦྱོང་འདོད་ཀྱི་གདུང་བ་ཆེ་ཞིང་། ཚ་བས་གདུང་། ཁོ་ཚོས་ཤེས་བྱའི་གནས་གང་ལའང་འབད་པས་བསྟེན་ཅིང་དཔེ་ཀློག་སྐྱོར་སྦྱངས་ཀྱིས་མཚམས་མི་འཇོག་ལ། དགེ་རྒན་དང་ལྷན་དུ་ཐོས་བསམ་དང་དོགས་འདྲི། ཉན་རྐྱང་མི་བཤད་པར་ཁེར་ཚུགས་ངང་བསམ་བློ་གཏོང་རྒྱུར་བྲེལ་ཞིང་། དཔེ་ཆ་རྐྱང་བ་ཀློག་པ་ཙམ་ཡང་མ་ཡིན་པར། ནམ་ཡང་དཔེ་ཆ་དེ་འབྲེལ་གྱི་དཔེ་ཆ་མང་པོ་ཀློག་སྟེ་ཟིན་བྲིས་ཀྱིས་དཔེ་དེབ་ངོས་གང་ཞིང་། ཡང་དཔེ་ཀློག་རྐྱང་པ་མ་ཡིན་པའི་དཔེ་ཀློག་བགྲོ་གླེང་སྤེལ་ནས་མཚན་ཉིད་དང་རྩོམ་རིག་གི་མཐོ་སར་སྙེག་ཅིང་། ནམ་ཡང་དཔེ་ཀློག་ལས་ཁ་རྣ་ཡོད་ཚད་བཀབ་སྟེ་དངོས་ཡོད་ཀྱི་སྤྱི་ཚོགས་ལ་དོ་འཁུར་མི་བྱེད་པ་དེ་འདྲ་ཡང་གཏན་མ་ཡིན་པར། དུས་དང་བབསྟུན་པའི་གཏམ་གླེང་ཞིང་། སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་དམར་སར་འབབ། ནམ་ཡང་ར་བ་དང་སྒྲོམ་གང་རུང་ཞིག་ཏུ་ཚུད་དུ་མ་བཅུག་པར་ལྟ་རྒྱ་དང་མཐོང་རྒྱ་བསྐྱེད་ཅིང་། དེང་གི་བྱ་བའི་འགན་འཁུར་དེ་གཞན་ན་མེད་པར་ང་རང་ཚོའི་ཕྲག་སྟེང་ན་ཡོད་པའི་ཁུར་ཆེན་ལེན་ཞིང་། མི་རིགས་དར་ཞིང་སྟོབས་པ། མི་དམངས་བདེ་ཞིང་སྐྱིད་པ། སྤྱི་ཚོགས་ཞི་ཞིང་ཕྱུག་པ། ཡོད་ཚད་ན་གཞོན་ལ་རག་ལས་པས། ན་གཞོན་ངེད་ཅག་གིས་སྙིང་རུས་བསྐྱེད་ཅིང་ཤ་ཐང་འབད་ཐང་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དེ་དང་བསྟུན། རང་བཞིན་གྱིས་ཁོ་ཚོའི་དམིགས་འབེན་མཐོ་ཞིང་ཕུགས་རྒྱང་རིང་བ། ལག་ལ་བྲིས་དང་ཁ་ལ་གཏམ་རང་བཞིན་གྱིས་འབྱོར་བ། ས་གཞི་གདན་དུ་བཏིངས་ཤིང་ནམ་མཁའ་མལ་དུ་འདིང་བ། ཉི་ཟླ་ངའི་མགོ་ཐོག་ཏུ་གནས་ཤིང་། རི་ཀླུང་ངའི་རྐང་འོག་ཏུ་གནས། གནམ་ས་ངའི་སེམས་ཁོང་དུ་གནས། ཞེས་པའི་འདི་འདྲའི་དཔའ་གདེང་དང་ཆོད་སེམས་རྙེད།

དེར་མ་ཟད། ཡོད་ཚད་དཔེ་ཆའི་ཁྲོད་ནས་འཚོལ་བ་དང་རྙེད་པ་གཅིག་པུའང་མ་ཡིན་པར། ལག་ལེན་དངོས་ལ་གཞོལ་བ་དང་། ཆར་ཤ་ཅི་འདྲ་ཆེ་ནའང་རི་བོར་འགོ འུར་ཟིང་ཅི་འདྲ་ཆེ་ཡང་མནོ་བསམ་གཏོང་། རི་ཆུ་ནགས་གསུམ་ཉུལ་ཞིང་སྲང་ལམ་ཤར་ནུབ་བརྟོལ། ཆུ་དང་གཙང་པོ་བརྒལ་ཞིང་། ལ་དང་ལུང་པ་བརྒྱུད། སྐྱེ་བོ་མཆོག་དམན་བར་གསུམ་ཐུག མདོར་ན། སྐྱེ་དགུ་མ་ལུས་སྟེང་ནས་རིག་པ་འཚོལ། ཡུལ་བསྐོར་ལྗོངས་རྒྱུའི་ཁྲོད་ནས་ཐོས་པ་འཚོལ། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་བཀླགས་ནས་གནས་ལུགས་འཚོལ། གནམ་འོག་དོན། ཀུན་ལ་གནས་ལུགས་ཡོད། དཔེ་ཆར་རློམ་རྐྱང་བྱེད་པ་ལས། དཔེ་ཆ་མེད་པས་དགའ། འབྲུ་ཡོད་པའི་དཔེ་ཆ་བཀླག་དགོས་ཀྱང་། དེ་ནི་བེམ་རོ་ཉིད་དང་མཚུངས། དོན་ཀུན་རྟོགས་ན་ཐོས་པ་འཚོལ་དང་འདྲ། དེ་བས་བུ་སློབ་ཚོས། རི་ཀླུང་རྩི་ཤིང་དང་། གནམ་སའི་སྐྱེ་རྒུ་ཁྲོད། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་ཀློགས། འབྲུ་མེད་གནས་ལུགས་འཚོལ། དེ་བས་ན། ཁོ་ཚོས་སྔོན་བྱུང་སྐྱེས་ཆེན་ཚོས་རེས་མོས་ངང་ལོ་ངོ་བརྒྱ་རེར་གནམ་སར་ཁ་ལོ་བསྒྱུར། ད་ལྟའི་གནམ་སའི་དར་རྒུད་འདི་ལ། སུ་དང་གང་གིས་བདག་པོ་རྒྱག ཅེས་གད་རྒྱངས་སྒྲོག་ཅིང་ཀི་རིང་འདེབས།

འདི་ནི་ད་གཟོད་ཤེས་བྱ་དང་ནུས་པ་མཉམ་སློབ་ཞེས་པ་དེ་མིན་འགྲོ ལྷག་པར་དུ་ཤེས་བྱ་དང་རིག་གནས། མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ལ་བརྩེ་གདུང་ཇི་ལྟར་ཟབ་པ་དེ་བཞིན་གྱིས་རང་སོ་སོའི་མ་ཡུམ་ལ་བརྩེ་གདུང་དེ་ལྟར་ཟབ་ཅིང་། ཚིག་གཅིག་གིས་སྨྲས་ན། མ་ཡུམ་ཚོས་སྐྱིད་ཅི་ཡང་བརྒྱབ་མ་མྱོང་། ཁོ་ཚོས་སྐད་ཆ་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་མི་བཤད་པར། ལས་ཡ་་་་ལས་ཡ་་་ཐང་ཆད་རག་བར་དུ་ལས་ཤིང་། ལས་མི་ཐུབ་རག་བར་དུ་ལས། ལས་ནས་ལུས་གང་ནད་ཀྱིས་ཁེངས་སུ་བཅུག ནད་བྱུང་རྗེས་སྟོན་ས་མེད་པས། དེ་ལྟར་རང་སར་བསྐྱུར་ནས འགོར་འགྱངས་བྱས་ནས། མཐར་ནད་ཆུང་ཆུང་ནད་ཆེན་དུ་གྱུར། ནད་ཆེན་པོ་་་་་་་་་གང་ལྟར་ཁོ་ཚོར་རང་འདུག་ཅིག་མེད་ལ། ཅིག་ཁོམ་ཚེ་ལུས་གང་གཟེར་ཞིང་མནར་གྱིན་ཡོད། ཞེས་པས་མ་ཡུམ་ཡོངས་ཀྱི་སྐྱིད་སྡུག་རྗེན་ནེར་བསྟན་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་མ་ཡུམ་ལ་བཅངས་པའི་བརྩེ་གདུང་དང་། ཕུ་ནུ་ལ་བཅངས་པའི་ལྷག་བསམ། མི་རིགས་དང་སྤྱི་ཚོགས་ལ་བཅངས་པའི་ཆོད་སེམས། ཐག་ཉེ་ས་ནས་བསླབ་པ་དོན་གཉེར་རིང་དུ་མ་དོར་ཞིང་། ཐག་རིང་ས་ནས་སྤྱི་པའི་བདེ་སྡུག་འཁུར་དུ་ལེན་མཁས་པ་སོགས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འཛོམས་པའི་ཕར་ནང་ནས། ང་ཚོས་རྒན་ལ་བཀུར་བ་དང་ཆུང་ལ་བྱམས་པ། མི་ཆོས་ཀུན་སྤྱོད་སོགས་ནི་ཆུང་དྲགས་པས་མ་གླེང་ཀྱང་ཆོག་གོ།

དེ་བས། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་འདི་དག་གི་སྤྱོད་ཡོན་ལྡན་ཚེ། ང་ཚོས་ད་དུང་ཅི་ཞིག་གི་རེ་བ་འཛིན་ནམ། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན། ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས་ཤིང་། སློབ་སྦྱོང་ཡང་དཔེ་དེབ་དང་དཔེ་དེབ་མ་ཡིན་པ། འབྲུ་ཡོད་པ་དང་འབྲུ་མེད་པ། བསླབ་དེབ་ནས་སྤྱི་ཚོགས་སོགས་ལ་ཁྱབ་པར་བྱས་ནས་ཡོད་ཚད་སྦྱངས་རི་བ་དང་། སྦྱོངས་རྒྱ་ཡོད་པ་ཞིག་གི་ཚད་ལ་ཐོན་ཚེ། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་མ་ཡིན་ལ་ཡང་སློབ་མ་མ་ཡིན། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་ལ་སློབ་སྦྱོང་ཡང་མ་ཡིན་ནོ།།

༣-ལུས་སྦྱོང་།

སྤྱི་བའི་བྱ་གཞག་གང་ཞིག་བསྒྲུབ་པའམ། ཡང་ན་མི་རང་གི་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་གང་ལངའ་སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་མེད་དུ་མི་ེུང་བ་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས། དེ་བས། ང་ཚོས་ལུས་སྲོག་ལོངས་སྤྱོད་མཐའ་དག་ཟེར་དུས། སྔོན་ལ་ལུས་གཙོར་བོར་འཇོག་པ་དང་། སྟོན་པས་ཀྱང་དཀའ་བ་དུ་མ་སྤྱད་ནས་ལུས་པོ་སྡུག་གི་མཐའ་ལ་བསྐྱལ་བསྐྱལ་བའི་མཐའ་མར། འོས་འཚམ་ངང་ལུས་པོ་གསོས་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐར་ཐར་བའི་ལམ་སྣ་ཟིན་པ་ཡིན།

གསར་བརྗེ་བའི་སྐད་ཆ་ལྟར་བཤད་ན། ལུས་པོ་ནི་གསར་བརྗེའི་མ་རྩ་ཡིན། དེ་བས། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་མེད་ན་དགྲ་འདུལ་གཉེན་སྐྱོང་ཕར་ཞོག ཐ་ན་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་ཙམ་ལའང་དཀའ་ངལ་ཆེན་པོ་འཕྲད་ངེས་པས། ང་ཚོས་ཅིས་ཀྱང་ལུས་ཕོངས་སྦྱོང་བརྡར་ལ་དང་དོད་ཆེན་པོ་བྱེད་དགོས།

གློག་བརྙན་ནང་ལྟར། 文明其精神 野蛮之体魄 ཟེར་བ་ནང་ལྟར། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་གསོ་དགོས་ལ། དེའི་ཆེད་དུ་ཉིན་རེའི་སྦྱངས་བ་མེད་དུ་མི་རུང་ལ། ཐ་ན་དམག་ནང་བཞིན་རང་ཉིད་ཀྱི་ལུས་པོར་དཀའ་བ་དུ་མ་ཁུར་དུ་ལེན་དུ་འཇུག་དགོས། ནངས་སྔ་ལངས་བྱས་ཏེ་འགྲོས་དལ་བའི་ངང་རྒྱུག་འདུར་ལྷོད་དགོས་ལ། སྒོམ་དུ་གནས་ནས་རྩ་རླུང་སྒོམ་དགོས། མ་ཟད། ཆར་ཆུ་རླུང་འཚུབ་ཀྱིས་བྲན་དུ་འཇུག་དགོས་ལ། ཆུ་ལ་ཞུགས་ཤིང་བྲག་ལ་འགོས། སྟག་མོའི་མཆོང་རྩལ་དང་། སེང་གེའི་འགྱིང་སྟབས། ཝ་མོའི་འགྱུར་སྟངས་སོགས་ལ་སློབ་ནས། ལུས་ཕོངས་པོ་བདེ་ལྕུག་ལྡན་ཞིང་ཟུང་ཁྲགས་ཁོལ་དུ་འཇུག་དགོས། དེ་འདྲའི་དཀའ་ཐུབ་རྡོ་རུས་ཐུག་པ་བྱས་ནས་མཐར་ལུས་སྲོག་ལྕགས་ཀྱི་རྡོ་རྗེ་གྲུབ་པ་ཡིན་ན། ད་གཟོད། མི་འདོད་ནད་དང་འགལ་རྐྱེན་བར་ཆད། གནོད་པའི་དགྲ་སོགས་ཀྱིས་རང་དགར་ནམ་ཡང་གླགས་མི་འཁེལ་ཞིང་། རང་ལུས་བདེ་ན་རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་བ་དང་། རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་ན་ད་གཟོད་རང་གི་འདུན་མ་དང་ཕུགས་རྒྱང་ཆེད་ཧུར་ཐག་བྱེད་ཐུབ་ལ། རང་ལུས་བདེ་བ་ལ་བརྟེན་ནས་གཞན་རིགས་སྒྲོལ་བའི་གྲུ་ཆེན་བྱེད་ཐུབ་པའང་མིན་ནམ།

༤-གཞན་དག

རང་དབང་གི་བརྩེ་དུང་ལ་སྙེག་པའི་བློ་སྤོབས། སྲོལ་རྒྱུན་ལ་མཐའ་གཅིག་ཏུ་རྒོལ་ཐུབ་པའི་དཔའ་ངར། ཕ་མ་བུ་ཕྲུག་གི་སྐྱིད་སྡུག་སོགས་བརྗོད་པའང་ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པ་ཞིག་རེད།

འོན་ཏེ། དཔའ་གདེང་ལང་ཚོ་ལྡན་པའི་སློབ་གྲོགས་ཆ། མང་ཤོས་ཤིག་གི་ཚེ་ཡི་འདུ་བྱེད་ཐུང་དྲགས་པས། རླབས་ཆེན་གྱི་བྱ་གཞག་མངོན་དུ་འགྱུར་མ་ཐུབ་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་བ་ཞིག་རེད། དེ་ལས་ཀྱང་ཡིད་སྐྱོ་བ་ནི། སྔོན་ཆད། མཐའ་གཅིག་ཏུ། སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་ལུགས་སྲོལ་རྙིང་བ་ལ་རྒོལ་བ་གཏོང་ཞིང་། འདྲ་མཉམ་དང་རང་དབང་། སྒེར་གཤིས་བརྩོན་ལེན། སྒེར་གཅོད་ལ་ཁ་རྡུང་བཏང་ནས་དམངས་གཙོ་བརྩོན་ཞིང་། རང་དབང་གི་གཉེན་སྲོལ། རིགས་ཀུན་ལ་བརྩི་འཇོག སློབ་གསོ་གཙིགས་ཏུ་བཀུར་བ། རྙིང་གཏོར་གསར་བརྗེ་བྱས་ནས་རང་དབང་གི་སྐྱ་རེངས་ཤིག་བསུ་འདོད་ཀྱི་དཔའ་ངར་དང་ཆོད་སེམས། ལ་རྒྱ་དེ་རྗེས་སུ་རྨང་ནས་བོར་ཏེ། སྔར་ལས་ཀྱང་སྒེར་གཅོད་དང་བྲན་གཤིས་སྤེལ་བ་དེ་ནི། ཆེས་ཡིད་ཕམ་སྐྱེས་འོས་ཤིང་བློས་མི་དཔོག་པ་དང་། ཧ་ལས་ཧོན་འཐོར་བ་ཞིག་རེད། འདི་ནི་སྔ་འདང་ཕྱི་འདང་གང་བརྒྱབ་རུང་། ཆེས་འཇིགས་ཡེར་བ་དེ་ཅིས་མ་ཡིན་ནམ།

《恰同学少年》开播之时，曾引起过很大反响。但当时我正读高中，学业繁重，且终日寄宿于校，竟错过了这样一个热潮。后来，随着时间的流逝，这部电视剧也鲜有人提及。人们热衷的依旧是情感大戏和娱乐真人秀，这些真正的好剧却日渐冷落，被人遗忘。近日，颇有闲暇，想看一些有深度的电视剧，《恰同学少年》正中我意。这部剧给我的感受是震撼的，从中感悟到了很多东西，以下就几个关键词谈谈感悟。 关键词：俭朴 那是一个物质匮乏的年代，普通的衣食住行都成困难，更别说教育了。在剧中，就有这样一批贫寒学子，他们因经济窘迫而选择去免费的一师大就读，他们没有好的物质条件，有时还要忍受饥饿的煎熬，但是他们人穷志不穷，积极向上、勤奋刻苦。正如古人所言：“自古雄才多磨难，从来纨绔少伟男”。 毛泽东家境虽不十分贫寒，但他的父亲并不赞成他读书，因此未给他多少资助。剧中的毛泽东，身着粗布衣服，脚穿一双破布鞋，但脸上永远是满满的自信。他身材高大，饭量比一般人要大。但是因为没钱，他经常忍饥挨饿，好几餐吃不上饭，又加上他酷爱买书，生活常常是捉襟见肘。但毛泽东似乎有着天生的乐观，它从未为这些事感到难堪或失落。只要有书，他的精神世界便是充实和富足的。剧中有一情节让我印象深刻，当杨昌济先生看到毛泽东终日穿着一双露出脚趾的破布鞋后，决定给他钱买鞋。毛泽东颇为感动，拿着老师给的钱准备上街买鞋，可临时又钻进了书店，忍不住买了自己心爱的书。第二天，杨昌济先生看到毛泽东还是穿着那双破布鞋，便问他原因，得知真相的杨昌济只是微微一笑。后来，他竟亲自给毛泽东买来了鞋。 又如蔡和森。他出生于官员家庭，本是不愁吃穿的少爷，但由于其父要将10多岁的妹妹卖与别人做童养媳，母亲葛健豪便带着子女逃出家庭，来到了长沙。一个妇女，带着子女独自在外生活，十分艰辛。但即便生活再艰苦，葛健豪也决不能让子女没有书读。面对这样的家庭环境，蔡和森没有怨天尤人，而是立刻从衣食无忧的少爷转变成自立自强的青年。他为了帮母亲分担艰辛，趁着课余时间偷偷在街上帮别人擦鞋。有一次，他将自己的午饭让给妹妹，后自己因饥饿捡了刘俊卿剩下的窝窝头吃，遭到了刘俊卿的冷嘲热讽。返回的妹妹看到了这一切，早已泪流满面，那一刻我的心里也酸酸的，眼泪止不住的往下流。幸好这时，徐特立老师出现，他抢过窝窝头大口吃了起来，并强烈谴责了刘俊卿的行为。在这之后，校长孔昭绶在全校开了一场俭朴教育大会，他用慷慨激昂的声音说：“什么是贫困，什么是富有？穿草鞋，打补丁、吃粗茶淡饭就是贫困，穿皮鞋、坐轿子、吃山珍海味就是富有吗？不，孩子们，贫困与富有，不在于这些表面的东西。今天的你们，都还年轻，将来步入社会，你们都要经历金钱与名利的诱惑，都要面临理想与现实的选择。等到那个时候，你将会真切地感受到，当你不计个人得失，尽己所能，使尽可能多的人得到幸福时，你的精神将是那样的富有和快乐。反过来，如果你一天到晚只记得自己那一点私利，只盘算自己那一点得失，就算你坐拥万贯家财，就算你天天锦衣玉食，荣华富贵，等到了晚上，等到你一个人安静下来，你就会发现，你并不快乐，你所拥有的，只是无尽的空虚，因为在精神上，你只是一个一文不名的穷光蛋。我希望你们每个人都牢牢记住，俭朴为修身之本。” 这段话语，振聋发聩，激荡在当时的一师学子心中，同时也激荡在每一位观众心中，催人反思，催人警醒。俭朴是中华传统美德，可如今随着物质的逐渐富裕，这一美德也渐渐被人遗失。我们不再满足于简单的吃饱穿暖，而是追求昂贵的食材、名牌的衣服、富丽堂皇的住宅。我们消费了大量原本不必要的消费，浪费了原本不应该浪费的资源。很多人一心只追逐着权利和名利，而丧失了一颗朴素的心。也许，这些是当今时代的必然产物。也许，我们也无必要再像以前那样省吃俭用，委屈自己。但是，俭仆却是当今每个人都需要培养的品质。看完此剧，我也反思自己之前的浪费行为，愧疚的同时，也明白了今后的行为方向。珍惜每一粒粮食，因为劳动来之不易。不要为了所谓的虚荣，花费过多的金钱用于外在的打扮。不要为了所谓的面子，住豪宅、开豪车。不要去炫耀那些外在的一切，如金钱、权利、地位，因为那不值一提。真正重要的是，不断充实自己的精神世界，用自己的俭朴成就更多人的幸福，这才是最宝贵的财富。 关键词：读书 毛泽东曾说：“人可以一天不吃饭，一天不睡觉，但不能一天不读书”，这部剧也生动地展现了毛泽东好学的精神。他只要一有空闲，便无时不在看书。图书馆中他永远是最晚离开的，有时为了摘抄老师的手稿，竟然通宵不睡觉。而且他看书极为仔细，笔记本上写满密密麻麻的字，其中用各种符号标志着，旁边还批满绳头小楷的批语。因为文章写得过于天马行空、狂放恣意，所以毛泽东的国文成绩一直不太理想。为了提高自己的成绩，毛泽东冥思苦想地寻找根源，通宵达旦地学习，直至成绩赶上为此。除毛泽东外，其他一批青年如蔡和森、萧子枫、周世钊等都是勤奋好学的青年。他们一个个见多识广，彼此经常海阔天空地谈论交流，这些都得益于他们平时的广泛阅读。杜甫诗云：“读书破万卷，下笔如有神”，可谓道出了读书的重要性。古代的读书人，惟读书是务，他们几乎无时无刻不在读书，通过博览群书他们能够上知天文、下知地理。如司马温公所言：“书不可不成诵。或在马上，或中夜不寝之时，咏其文，思其义，所得多矣。”，可见古人对待读书是怎样一种态度。而反思当今，读书不再是人们的每日功课，甚至是读书人也无法做到每日读书，更别说无时不读。比起枯燥乏味的读书，很多人更愿意通过影视媒体来获取信息，但是这种获取信息的效果是浅层次的，他限制了人们进行深入的思考。所以，今天的我们看似无所不知，实则孤陋寡闻，看似思想万千，实则难放异彩。这些，都跟我们缺乏阅读有关。所以青年学子，不可不重视读书，尤其是要多读文学、历史、哲学等古书，因为这些凝聚着古人智慧，能够大大丰富我们的精神世界。 关键词：教育 这些恰同学少年之所以能够意志风发，很大程度上跟一师开明的教育风气有关。时孔昭绶任一师校长，他以"人格教育、国民教育、实用教育为实现救国强种惟一之教旨"大胆办学，这些也是吸引毛泽东等一批有志青年的理由所在。孔昭绶给他们上的第一课，便道尽了其教育主张的真谛。“何谓经世？致力于国家，致力于社会谓之经世；何谓致用？以我之所学，化我之所用谓之致用。经世致用者，就是说我们不是为了读书而读书，我们读书的目的，我们求学的动力，是为了学得知识，以求改变我们的国家，改变我们的社会。那种关进书斋里，埋头故纸堆中做些于国于民无关痛痒的所谓之学问，不是我湖湘学派的特点，湖南人读书，向来只为了两个字：做事！做什么事呢？做于国于民有用之事！我中华百年积弱，正因为民智未开，只有大兴教育，才能以新知识、新文化扫除全民族的愚昧落后，教育人人，则人人得治，人人自治则社会必良，社会改良，则人才必盛，真才既出，则国势必张......”诸如此类言论，孔昭绶是常常说给学子们听的，这无疑是春风化雨，滋润着同学们的心灵。当然，孔昭绶并非只会纯讲道理，他更是用实际行动践行自己的教育理念。如对待毛泽东的偏科现象表示理解，又如提倡学生自治，创办学友会，支持学生兴办夜学，组建志愿军等等。而让为我最为感动的却是那次明耻事件。时袁世凯复辟，日本企图同中国签订“二十一条”，湖南军务将军要求在一师开展“论袁大总统英明之中日亲善政策”的征文活动，校长孔昭绶深感耻辱，万般不愿，但面对上级的军事压力，他不得不照做。他的心在滴血，他怎么忍心看到自己亲手教出来的学生为日本的狼子野心唱赞歌。所以没张贴多久，孔昭绶便立马贴上了另一份征文启事——《就五七国耻告全校师生书》。之后他又在全校开展了明耻大会，会议上大力痛斥日本的罪恶，并呼吁全校师生“把我们的恨，且埋在心里，要恨而敬之，敬而学之，学而赶之，赶而胜之！要拿出十倍的精神，百倍的努力，比他日本人做得更好，更出色！这，才是每一个中国人的责任！”。孔昭绶因此次事件受到逮捕，被迫逃亡日本，但他却用实际行动为一师学子上了一节生动的爱国主义教育课。 除校长孔昭绶，一师尚有一批思想进步、真才实学的教师。如学监主任方维夏，历史教师黎锦熙、伦理教员杨昌济，教育老师徐特立等。其中我想谈谈杨昌济老师和徐特立老师。杨昌济是杨开慧爸爸，他学贯中西，对教育、哲学、伦理都有深入研究，乃湖南有名大学者，他自言平生志愿：“自闭桃源称太古，欲栽大木拄长天”。杨昌济非常欣赏毛泽东的才华和魄力，平日里对他也照顾有加。如经常给毛泽东进行额外的辅导，还邀请毛泽东去他家看书。其中有一次，杨昌济说与毛泽东听的一席话，可谓十分经典。此番谈话大致为：我们读书的目的是修学储能，书本知识和实际能力应平衡发展，求学路上应先博后渊，不要过早框死自己修学储能的范围，而应在渊之前先广泛学习，多方涉猎。此外，我们还要培养自己坚、忍的品质。正所谓“坚者如磐石，虽岁月交替而不变，忍者如柔练，虽困苦艰辛而不摧。坚忍者，刚柔并济，百折不回，持之以恒也”。这番谈话给毛泽东的启发很大，从此之后，毛泽东开始锻炼自己的实践能力，比如教工人学字，暑假游学等，他也不再是把目光仅仅专注于哲学和伦理之类的书籍，而是广泛的阅读，他也开始锻炼自己的强韧的意志，如用冷水沐浴、体育锻炼等等。修学储能，先博后渊，坚忍。这些对于今天的我们，亦十分重要。这些道理，我们不是不懂，但却难以做到。这大概就是普通人与伟人的区别，面对同样的道理，普通人听懂却没有行动，或是行动不久却又终止，而伟人是用之于身，并且持之以恒。愿我们都将此铭记于心吧。徐特立是省议会副议长、长沙师范学校的校长，同时还兼任三所学校的课，收入极高，但为人却十分朴素。他身上是补丁衣服，脚下是草鞋，坐不起轿子，吃学生食堂，连一把油纸伞都买不起，下雨天还穿着蓑衣，可谓十分寒碜。他的钱都去哪里了呢？原来他在家乡办了一所学校，免费招收贫困农家子弟。先生之风，山高水长，值得永世敬仰。 毛泽东他们就是在这样一批才学兼备的老师们手下学习，老师的言传身教时刻不在影响着青年学子。少年强则国强，但少年强则在于教育强，可见教育意义之重大。而当今教育仍存在着很大的弊端，如注重理论忽略实践，培养的学生死读书，动手能力差；对待学生一概而论，缺乏因材施教的方法；培养的学生虽然文化高，但普遍缺乏开阔的胸襟和社会担当意识等等。教育应该怎么发展，孔昭绶、杨昌济等一批优秀教师为我们提供了鲜活的示范，育才先育己，教人先教德，言传身教胜过空洞说教，既教学又教能，既要有所引导，又让其自由。 关键词：体育锻炼 说到体育锻炼得从易永畦的离世说起，剧中的永畦十分瘦小，笑容腼腆，他与毛泽东关系亲密，曾帮毛泽东多次缝补鞋子，是一个内心善良，体贴朋友的男孩。但永畦家中贫寒，身体虚弱，在一师读书时得了肺结核，没能及时治疗而英年早逝。永畦死后，毛泽东十分伤心，流泪为他写有挽联：“去去思君深，思君君不来。愁杀芳年友，悲叹有余哀。衡阳雁声彻，湘滨春溜回。感物念所欢，踯躅城南隈。城南草萋萋，涔泪浸双题。” 一师成立学友会后，大家都在兴致勃勃地商量活动的开展，而平时爱出谋划策的毛泽东却在一旁沉默。他想起了离他们远去的永畦，他说：“永畦是那么善良那么优秀，可是他的身体太差，稍微有点风雨，第一个感冒的，肯定是他。”“没有健康的身体，你学问再大，命都保不住，又有什么用呢？反观我今日之国，身体羸弱者比比皆是，学校里，学生啃书本，老师教书本。家长更是一双眼睛只盯着孩子的书本，一国之青年都病恹恹的，这样下去，别人凭什么不把我们当成东亚病夫？国家的强大、武力又靠什么来保证？中国的未来，需要我们青年，青年的未来，需要野蛮强健的身体。”同学和老师们都被毛泽东的话所震撼了，纷纷表示赞同。紧接着，一师掀起了一股体育锻炼的热潮。毛泽东也是在此时期写作了《体育之研究》，全面论述了体育的一系列问题。杨昌济看完此文后频频夸赞，并且将之推荐给《新青年》的陈独秀先生。毛泽东之所以如此重视体育锻炼，与他自己小时多病有关，再加上后来经历同窗好友永畦之死，更是让他明白了生命的重要性。毛泽东重视锻炼并不仅限于个人幸福，而是将之上升到国家的高度。国家的未来在于青年，而青年必须要有强健的体魄，否则拿什么报效国家。这一观念，对于今日的我们同样具有指导意义。今日之教育，依旧以应试为主，对体育锻炼重视不够，很多青年学子终日坐在教室勤学苦读，身体没有得到足够的锻炼，自然是差。而一旦步入工作，生活忙碌，更是与体育锻炼脱节。何况，这是一个浮躁而忙碌的时代。很多人为了实现自己的人生发展，拼命付出，提前透支自己的健康。殆不知，这样的做法无疑是本末倒置，缘木求鱼。不过可喜的是，近年来，国家开始重视体育，在民间，也有越来越多的人投身于体育锻炼的行列。虽然，在这其中，我们大多数是从个人健康角度出发，缺少毛泽东为祖国未来强健体魄的胸怀，但这也确是一种进步。因为珍重自己的生命，也就是客观上促使个人为社会做出更多的贡献。俗话说，生命不在于长度而在于宽度，但我想说，生命的宽度是以长度为基础的。为了个人的幸福，珍重自己的身体。为了家人的幸福，珍重自己的身体。为了祖国的未来，珍重自己的身体。文明其精神，野蛮其体魄，一个人真正的好状态，是身体和灵魂都是健康的。 关键词：青春 “衡山西，岳麓东，城南讲学峙其中。人可铸，金可熔，丽泽绍高风。多才自昔夸熊封，男儿努力蔚为万夫雄！”这是一师的校歌，也是这群恰同学少年给我们所呈现的青春状态。他们勤奋刻苦，为祖国之未来而奋力读书；他们豪情壮志，志在改造旧中国；他们胸怀天下，指点江山，激昂文字；他们胆魄惊人，组织反袁活动、筹办志愿军，赶走敌人；他们也活力四射，登岳麓、游湘江、浪遏飞舟。他们的青春是积极向上的，是热血沸腾的，是令人敬仰的。而反观我们之青春，多了一份幸福，却少了一种胸怀和气魄。生活在祖国强大的今天，今日之青年不再肩负救亡图存的重任，但我们依然有我们之任务。青春如朝阳，是一生中最宝贵的年华，它应该是积极向上的，是健康活力的，是奋斗的，是拼搏的。愿我们青年能怀着对革命领袖的无比崇敬，用新时代该有的朝气和活力，度过属于自己的青春。

一、人物性格 自卑、虚荣（好面子、爱攀比）、卑鄙、渴望名利、不明是非、渴望被认同、色厉内荏、内心深处存有一丝良知 二、人物事件. （一）恶 1.偷萧子升入学考试文章，开学后又向校长暗示告密毛泽东帮萧子升代写. 2.开学的时候，为了面子，说自己的父亲是自己雇来的挑夫. 3.食堂羞辱蔡和森 4.在向警予和陶斯咏面前撒谎，污蔑毛泽东和蔡和森 5.讲习科考试作弊 6.不分黑白，写亲日文章 7.向纪墨鸿告密，由被迫转为主动搜捕孔昭绶，导致其父被枪杀，孔昭绶逃亡海外 8.不顾往日情谊，用枪逼供王子鹏.

（二）善 1.其父工作剩下一碗臭豆腐，留给刘俊卿，刘俊卿饥饿，但仍推诿，让父亲吃. 2.想给父亲帮忙，但其父说“你这是读书的手，哪儿干得了这个”，只好作罢. 3.王子鹏不肯吃饭，秀秀为难，刘俊卿解围. 4.秀秀替王子鹏挡枪，刘俊卿只好作罢. 5.排长让刘俊卿和马疤子进城探虚实，刘俊卿不忍家乡遭遇战火，劝马疤子三思. 6.马疤子想逃走，刘俊卿为秀秀挡刀，阻止马疤子报信，最后身死. 三、造成其人悲剧的四大因素 （一）父亲的无知和溺爱 1.家里很穷，却让刘俊卿好吃好喝，像少爷般生活，养成了刘俊卿对生存环境的挑剔. 2.除了读书写字，什么也不让刘俊卿做，什么也不让他去体验，其结果就是性格上的轻浮和好逸恶劳. 3.一次又一次地明示或暗示刘俊卿，你是读书人，你的手是读书人的手，不能干粗活……他给刘俊卿编织了一个梦，让刘俊卿从一开始就对自己的生活抱有不切实际的梦，所以他不能脚踏实地，一直试图靠投机取巧来达到目标. 要知道，生存环境的优越与否不会决定孩子的性格，真正决定孩子性格的是父母带给孩子的爱是否健全. 十岁伊始，孩子对爱的态度会从接纳（被爱）向给予（爱他人、创造爱）转变. 刘父没有给刘俊卿自己创造爱的机会. 所以最终，刘俊卿只能是一个只懂得索取，只会维护自己的利益和面子，不懂得给予，良知淡薄，自私自利的卑劣小人. （二）现实环境的打压 刘父为刘俊卿营造了一个梦，但现实里却常有马疤子这样的人羞辱刘俊卿.理想与现实的巨大落差，导致了刘俊卿内心的极度自卑.因为自卑，所以他拼命地想要证明自己.为了证明自己的优秀，他偷萧子升的文章，以为这样自己就是第一.为了让自己成为学校里最优秀的学生，他向方维夏暗示萧子升舞弊.被蔡和森的作文压了一头，于是在食堂羞辱蔡和森.一切的一切，都只是因为他自卑，他渴望被认同. 除此以外，他的运气也非常差: 考一师范结果碰到了蔡和森、毛泽东、萧子升，入学考试被压的死死地、日常作文分数被压的死死地、讲习科考试还是被压的死死地，最后作弊还被逮到. 喜欢的姑娘她爹嫌弃她，好不容易自己当了侦缉队长，她爹同意了两人的事情，靠山又倒了，进了监狱.被保释出来，结果喜欢的姑娘要嫁给别人，半道上还自杀了. （三）自食其果 现实一直打压着刘俊卿的自信，不给他喘息的机会，但那些又确确实实是他自己的选择，与人无尤. （四）第一师范的老师们 无论是校长还是老师，潜意识里他们就喜欢那些勤俭、节约、品德高尚、志存高远、想要报效国家的学生.他们……并没有给刘俊卿重新开始的机会…… 杨昌济第一堂课时觉察到了刘俊卿的异样，但并没有引导其向好的方向发展. 刘俊卿羞辱蔡和森时，孔昭绶直接公开批评了刘俊卿，以一种最酷烈的方式让刘俊卿记住这件事，但本质上并没有起到令其改正的作用，反而会灼伤其自尊.如果他不是公开，而是私下里和刘俊卿告诉刘俊卿其行为的不得当，刘俊卿的结局也许是两说. 说到底，这其实是时代的局限，注定了这批人有着磅礴的学识，但认知上却有些狭隘，无法超越自身的好恶. 四、刘俊卿和毛泽东之异同 这部剧最有意思的地方是，刘俊卿这个角色似乎是针对毛泽东专门刻画出来的. 这两个人其实是同一类人，即“自我主观意识强烈，不太顾忌他人感受”. 比如，毛泽东和陶斯咏关于“雨”诗的对话里，他充满了豪气，但也有些武断. 再比如，借萧子升的书，千叮咛万嘱咐，还是给上面写了很多自己的笔记心得. 不过话虽如此，这两人的本质却截然不同. 毛泽东自我，但其内心是一个充满自信的人，他并不需要向外界什么满足，所以只要能意识到自己的问题所在，他就能改正；刘俊卿则不然，他很自我，但其内心却自卑软弱，他无力承受挫折，只能一条道走到黑. 之所以会造成这种差异，是因为二者的原生家庭和生存环境不同. 毛泽东是被他爹放养了，让他自己去经历，士农工商体验了个遍，但却不娇惯他.所以毛泽东吃得起苦，经得起打磨，也能苦中作乐. 刘俊卿则相反，不让他经历任何事情，只是娇惯他，给他一个不切实际的梦.有少爷的自尊，却没有少爷的命，所以刘俊卿感受到的只能是满满的恶意.

来源于//mp.weixin.qq.com/s/_6lVG_1xxyNrAL7nGNSIPQ

1913年的中国，正是清王朝覆灭，民国刚刚建立的第二个年头，旧的一切尚未打破，新的思想，新的文化也在蓬勃发展。历经重重劫难的中华民族，在新旧交替的满目疮痍中，苦苦探寻着未来的出路，也悄然孕育着灾难中那微薄却终将照亮前程的阳光。

这是第一集的画外音，是整部剧的时代背景，最后一句则是全剧的核心内容。

就从电视剧的故事发生地——湖南省公立第一师范学校说起吧。自1840年第一次鸦片战争爆发开始到新中国成立，湖南史说是半部中国近代史一点也不为过。其中以湖南第一师范（以下简称一师）最为耀眼，她的三个学生：曾国藩（城南书院），黄兴，毛泽东。一个组建湘军打败了太平天国，一个缔造了中华民国，最后一个建立了中华人民共和国。至于她的其他学生，像左宗棠，谭嗣同等也都不逊色。

这所学校底蕴深厚，承古启今，这个在第一集的第一幕就能很明显地看出来。陶斯咏随父亲到一师去，恰巧看到一师的外文教师费先生（德国人）拉着小提琴领着学生们唱校歌：

衡山西，岳麓东。

城南讲学峙其中。

人可铸，金可熔。

丽泽绍高风。

多材自昔夸熊封。

男儿努力蔚为万夫雄。

男儿努力蔚为万夫雄。

城南：城南书院，湖南第一师范前身。

峙：高高地立起，如“水何澹澹，山岛竦峙”——曹操《观沧海》

丽泽：《周易》“兑封”象义：“丽泽，兑。君子以朋友讲习。”“丽泽”意为两泽相连，其水交流犹如君子朋友通过讲会而交流知识、学说。

绍：作动词，义为：继续；继承。如“绍，继也”——《说文》

高风：高尚的品格。

丽泽绍高风：君子朋友们经常通过讲会而交流知识、学说，以此来继承先哲们高尚的品格。

多材自昔夸熊封：人才之多要从西周时熊绎被封荆楚说起。

岳麓书院门口，对联是惟楚有才，于斯为盛。

蔚：本义为草木茂盛，如“蔚蔚，茂也”——《广雅•释训》，“望之蔚然”——宋•欧阳修《醉翁亭记》，这里是指荟萃，聚集，如“蔚为大观”。

歌词蕴含了多少湖湘文化在里边（回想我所读过的学校的校歌，实在惭愧），这是中；穿着中式服装的费先生和他拉的小提琴来自海外，这是西。开篇便点明了学校的特色，中西结合，新式学堂。

向警予点出了歌词的问题所在，最后一句“男儿努力蔚为万夫雄”，为什么一定是男儿，女儿不行吗？

旧的一切尚未打破。

一师要进行新一届的招生，向警予也想报考，却被袁仲谦以“男女之大防”赶走。向警予气不过，与陶斯咏商量“女扮男装”考一师。这次“女扮男装”非常精彩，同时也引出了两段感情。

一.青春的情感

很多剧的“女扮男装”就是个笑料，基本上是奔着被识破去的，识破的原因很多，就不一一赘述了。而向警予的“女扮男装”大概是电视剧里最难被识破的一次了，她取了个笔名“向胜男”参加一师的入学考试，只让人代交文章，自己并不露面。

一师的入学考试结果出来了，“向胜男”名列第四，一二三名分别是毛泽东，蔡和森，萧子升，向警予记住了排在她前面的这三个名字。同时在一师和周南任教的杨昌济将一二名的文章带到周南女中（名字取自周南女中，南化流行）传阅，蔡的文章，平实稳重，毛的则“气势汹汹”，向喜欢蔡的文章，陶喜欢毛的文章。陶斯咏打趣平时“气势汹汹”的向警予不喜欢“气势汹汹”的文章，反而喜欢蔡的文章。蔡和森人似其文，锋芒内敛，外柔内刚，后来向警予喜欢上他可能是性格互补的原因吧。两篇文章引发的两个少女对异性的倾慕，这种“另类”的青春难能可贵。

周南女中门口，周礼尽在，南化流行。

在观止轩书店，陶斯咏与毛泽东二次相遇，二人互道名字。毛泽东直接说出了陶斯咏的名字典故：出自《礼记·檀弓》“喜斯陶，陶斯咏......”

试想，一个男生在书店搭讪一个女生，在问知她的名字后说出她名字里的典故，这得多浪漫多美好。

天忽然飘起了雨，两人就在书店门口聊了起来。陶斯咏喜欢李煜的《浪淘沙》“帘外雨潺潺，春意阑珊，罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客，一晌贪欢。”毛泽东则喜欢杜甫的《春夜喜雨》“好雨知时节，当春乃发生。随风潜入夜，润物细无声。”他认为诗人写诗言志，不能像李煜一样只想到自己的一亩三分地，应该要有杜甫那样的胸襟。虽说这只是个人喜好的不同，却从一开始暗示了两个人的未来。剧末，陶斯咏为了躲避与表哥王子鹏的婚姻去找毛泽东，毛泽东说他只把斯咏当朋友。她梦想她的浪漫，我执着我的责任。或许青春总是有遗憾的吧。

回到那场雨，最美的不是下雨天，是曾与你一起躲过雨的书店，是雨里的诗文相对。毛泽东说他喜欢“伐木丁丁，鸟鸣嘤嘤。出自幽谷，迁于乔木。嘤其鸣矣，求其友声。”谁说知音难求？嘤其鸣矣，求其友声。陶斯咏回去后将这八个字写在了初见毛泽东时借给他的书的第一页，大概从这个时候起，陶斯咏便喜欢上了毛泽东。这场雨是本剧感情戏的高潮，卓文君碰到了她的司马相如，又更像是郭襄到了她的风陵渡口。陶斯咏并不知道她跟毛泽东后来会发展什么样子，美好的邂逅怎能不让人憧憬未来，这应该是她的青春里关于男女最美好的回忆了。

与陶斯咏自由恋爱对应的是封建旧制给她的包办婚姻——和表哥王子鹏的娃娃亲。两人唯一一次单独接触的戏是在教堂，一群小孩子跑过来问王子鹏要钱，王子鹏倒也给得大方。若是换了部剧，陶斯咏可能会被王子鹏感动。本剧没有，陶斯咏直接给王子鹏发了“好人卡”：“表哥你是个很好很善良的人，可是一个人光靠心地善良是不够的。你可以发善心给这些孩子施舍，可你有没有想过，你能改变他们的前途，改变他们的命运吗？中国到处都是这样的孩子，如果光是靠施舍，而不去为他们做点什么，那他们今天是这样，明天还会是这样。甚至他们的孩子，他们孩子的孩子也会是这样。这就是为什么我要去读师范，要去当老师的原因。表哥，你看，看看你的这双手能为这些孩子做点什么，能为这个社会做点什么，能让你自己觉得你是一个有用的人......”

这个千金不傻白甜，少爷也不纨绔。王子鹏回家后用心思考陶斯咏说的话，从下人阿秀给他端的粥里意识到自己什么都不会，连碗粥都要被人煮好给他端过来，他决定去考一师，做个有用的人。

“富二代”们尚且如此进步，贫家子弟呢？

在毛泽东陶斯咏相遇的同一场雨里，刘俊卿遇见了赵一贞。有意思的是，刘俊卿和赵一贞的两位扮演者在电视剧《血色湘西》里扮演的是一对夫妻——龙耀武和瞿月月，只是两段感情都是悲剧。

“哪个少年不多情，哪个少女不怀春”。——《少年维特之烦恼》

刘俊卿，父亲刘三根，是长沙城里大街上卖臭豆腐的。父子名字差异之大，表达了穷苦的父亲对儿子成才的期望。常言道“不患贫患不均”，一切的自卑与虚荣都源于比较。刘俊卿被分到跟王子鹏同一个寝室，少爷穿着几十块大洋的皮鞋，吃着家里专程送过来的美味，这也还好。只是当刘俊卿跟赵一贞的恋爱被赵父发现的时候，赵父毫不留情面地直戳刘俊卿的痛处：“没钱别跟我女儿交往。”儿女情长，英雄“志”却不短。刘俊卿终于抛开了虚荣，做了湖南将军汤芗铭的走狗，抓捕自己的校长，害死自己的父亲，站在爱国进步学生的对立面......后来，袁世凯倒台，汤芗铭也跟着树倒猢狲散，刘俊卿被抓进了监狱，赵一贞为了救刘俊卿答应嫁给别人。刘俊卿出狱的那天，赵一贞出嫁。无力抗拒婚姻的赵一贞自杀于婚轿中，血流了一路。

陶斯咏和向警予曾劝赵一贞远离刘俊卿，赵一贞说她知道刘俊卿干的坏事太多，但她相信刘俊卿对她的爱是真的，爱不会骗人。通过赵一贞的话或许我可以理解《色·戒》，王佳芝为什么会喜欢上易先生，《色·戒》背后的张爱玲为什么会喜欢胡兰成（汪精卫的追随者，汉奸）。他人很坏，但他对我很好，感情和是非本来就是两码事。还有电影《芳华》里的刘峰和林丁丁，刘峰向林丁丁表白被拒绝，林丁丁说谁都可以喜欢她就活雷锋（刘峰的绰号）不行。为什么呢？恋爱是不患富患均，刘峰是活雷锋，是中央空调，他对林丁丁的好跟其他人没什么区别，林丁丁感受不到他的爱。感情必须得是单一的，用情要专一。这也是毛泽东没跟陶斯咏在一起的原因，他要去救他的中国，不能只想着自己的一亩三分地，我不能只对你好，我还得对大家好。

二.亲情

毛泽东的父亲与母亲很好地诠释了“家严”与“家慈”。毛泽东回家问父亲要钱考北大，毛父不同意毛泽东读书并将他关在家里。半夜时分毛母将毛泽东放出来，临别之际，毛母对毛泽东说“娘这一世没什么用，只瞒着你爹攒了这点钱，找个便宜点的学堂好好念书吧，趁着你爹还没醒赶紧走吧。”这个时候毛父出现了，他把一袋子钱扔到毛泽东面前说“听你娘的找个便宜点学堂读，要是不好好念书就给老子滚回来。”刀子嘴，豆腐心。

毛泽东感动地说“爹娘你们放心，我一定会好好念书。”

在真实的历史中，毛泽东改了一首诗言志：

孩儿立志出乡关，学不成名誓不还。

埋骨何须桑梓地，人生无处不青山。

后来毛母操劳过度患上了淋巴腺炎及其它杂病去世。

再说说刘俊卿的父亲刘三根。刘俊卿的母亲可能很早就去世了，刘三根一个人既当家严又当家慈，我们能看到的是家慈占了主导地位。刘俊卿读书要钱，刘三根卖臭豆腐卖不了几个钱，只得将女儿卖给王子鹏家，父女俩一起供刘俊卿读书。一师开学第一天，刘三根挑着行李送刘俊卿入学。方学监问刘俊卿刘三根是他什么人，刘俊卿说是雇的挑夫，刘三根愣了一下，说：“对，我是挑夫。”俗话说棍棒底下出孝子，溺爱万万要不得，特别是穷人家的溺爱，单亲溺爱尤甚。不然，只会索要无度，不知感恩。

刘俊卿看着王子鹏的新皮鞋，也想买一双，就去找刘三根要钱。刘三根将女儿给他自己治病的钱都给了刘俊卿，自己平常就咽高粱饼度日。

此处让我想起了很多年前的新概念作文大赛，主题是“我眼中的中国农民”。里面有一篇文章让人印象深刻，大意是主人公的父亲病重，在生死边缘徘徊，医生说能不能撑过去就全看他自己了。然后母亲就跟父亲讲：“家里的房子又漏水了，地还没耕，二娃的学费还没着落……”家里人很不理解母亲为什么要说这些让父亲担心。父亲听完，淡淡地说了一句：“扶我起来……”

病，就这么好了。

三.教育

杨昌济给学生们上的第一节课是“修身”，俗话说修身养性，儒家说修身齐家治国平天下。杨昌济问学生们的志向是什么，王子鹏说想当个老师教书育人，杨昌济说这是很崇高的理想。刘俊卿说想通过自己的努力做一个很有学问的人上人，杨昌济没有说话。

一师校长孔昭绶说办教育是为国为民，校长与师生们不惧汤芗铭的淫威，开会怒骂日本帝国主义狼子野心；学生们印发册子揭露袁世凯复辟真相，办夜校教民工读书识字，组建学生军巡逻维护治安，这两百学生军甚至赤手空拳缴了三千北洋溃兵的械，保长沙古城于危难之间。这些都符合湖湘文化的特点“经世致用”，像曾国藩组建湘军，谭嗣同百日维新，黄兴领导了黄花岗起义和武昌起义。

那是1913的中国，封建旧制尚未完全被扫除。105年后的今天，在社会主义的中华人民共和国，很多学校似乎还比不上当年的湖南第一师范。不是说非得抛开升学率去办素质教育，起码应该两者并重。一师入学的第一天，孔校长说“什么叫人才，有德才有才，要是有才无德的话，将来一定会成为更大的祸害。”就怕流氓有文化。小学不谈，中学读书完全是功利性的，甚至大学也是如此，听室友讲有的实验室为了发文章而发文章，并没有研究出特别有用的东西。

记得《明朝那些事》里讲王阳明格物致知，知行合一，这点我很推崇，包括湖湘文化的“经世致用”以及“读万卷书，行万里路”，纸上得来终觉浅，绝知此事要躬行。

沁园春·长沙

独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？